Pagóry Jaworznickie

Powierzchnia tego regionu wynosi 513 km². Warto zauważyć, że Pagóry Jaworznickie odznaczają się mniej zwartymi formami rzeźby terenu w porównaniu do otaczających je wyżyn – Olkuskiej, Katowickiej oraz Garbu Tarnogórskiego. Odróżniają się także od Rowu Krzeszowickiego oraz Garbu Tenczyńskiego od strony południowo-wschodniej, a od południa graniczą z Kotliną Oświęcimską, w tym z Równiną Pszczyńską oraz Doliną Górnej Wisły.

Dominującym w regionie budulcem są dolomity triasowe. Jednakże nie tworzą one jednorodnej i ciągłej powierzchni; zamiast tego występują tu izolowane pagóry, które są rozdzielone przez różnorodny system obniżeń. W tych obniżeniach, w pokładach o znacznej miąższości, osadziły się piaski lodowcowe oraz rzeczne, co stwarza możliwości do budowy kopalni piasku w tej okolicy.

Najwyższym punktem Pagórów Jaworznickich jest Góra Pod Wiankiem, która osiąga wysokość 357 m n.p.m.. Z budujących ten region skał karbońskich wydobywa się różne surowce, takie jak cynk, ołów oraz węgiel kamienny.

Pod względem historycznym, przeważająca część Pagórów Jaworznickich znajduje się w granicach Małopolski, a jedynie fragmenty zachodnie leżą na Górnym Śląsku.