Wincenty Drabik

---

Życiorys

Wincenty Drabik przyszedł na świat w rodzinie, gdzie jego ojciec Franciszek pracował jako górnik, a matka Katarzyna pochodziła z rodziny Kozakiewiczów. W 1896 roku rozpoczął naukę malarstwa w Szkole Przemysłowej w Krakowie. Po pewnym czasie kontynuował swoje edukacyjne kroki w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych, znanej później jako Akademia, gdzie miał zaszczyt uczyć się pod okiem takich mistrzów jak Józef Mehoffer oraz Stanisław Wyspiański, z których ten ostatni miał na niego szczególny wpływ.

W 1901 roku Drabik zajął się projektowaniem dekoracji teatralnych oraz występował jako artysta pod pseudonimem Kibard w krakowskim Teatrze Ludowym. W 1903 roku przeniósł się do Wiednia, gdzie kontynuował naukę na Kunstgewerbeschule, doskonaląc techniki malarstwa scenicznego. Jego kariera nabrała tempa, gdy w 1905 roku podjął pracę w Teatrze Miejskim we Lwowie, a w 1909 roku osiedlił się w Warszawie. To właśnie tam, w 1911 roku, zrealizował swoje pierwsze samodzielne projekty dla Teatru Artystycznego.

W 1913 roku został zaangażowany do Teatru Polskiego, prowadzonego przez Arnolda Szyfmana. W ramach tej współpracy przygotował ponad 70 inscenizacji, w tym takie dzieła jak: „Juliusz Cezar” (1914) czy „Koriolan” (1919) Williama Szekspira, „Wyzwolenie” Wyspiańskiego (1918), „Nie-Boską komedię” Krasińskiego (1920) oraz „Mieszczanina szlachcicem” Moliera (1920). Od 1919 roku współpracował również z Teatrem Wielkim w Warszawie, tworząc scenografię do „Pana Twardowskiego” Różyckiego (1921), „Don Juana” Zorilli (1924) oraz „Turandot” Pucciniego (1932). W sumie zaprojektował 307 scenografii teatralnych i scenografie do filmów.

Początkowe prace Drabika charakteryzowały się impresjonistycznym stylem z wyrazistą kolorystyką, później jednak artysta przeszedł na styl ekspresjonistyczny. Rozwijał folklorystyczne tendencje w polskiej scenografii, czerpiąc inspirację z tradycji krakowskich i podhalańskich oraz z liturgii kościelnej. Jego uczynione z pasją scenografie, które wyróżniały się grą światła, nadawały przedstawieniom unikalny charakter, co zaowocowało powstaniem terminologii Drabikowsich dekoracji.

Drabik nie ograniczał się jedynie do twórczości scenograficznej, ale także prowadził działalność pedagogiczną. W latach 1917-1918 wykładał w Szkole Sztuk Pięknych w Kijowie, a po powrocie od 1918 roku uczył w warszawskiej Szkole Sztuk Pięknych aż do swojej śmierci.

Artysta zmarł nagle w wyniku komplikacji po nieudanej operacji stomatologicznej. Jego ostatnie miejsce spoczynku znajduje się na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 196-5-30). Wincenty Drabik był mężem Michaliny z Langów, a także ojcem Eugenii i Jerzego.

Ordery i odznaczenia

Wincenty Drabik, zasłużony dla Polski, otrzymał wyniki swoich osiągnięć w postaci odznaczeń, które świadczą o jego wyjątkowej pracy. Jego zasługi zostały docenione poprzez nadanie mu kilku prestiżowych wyróżnień.

• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski, nadany 27 listopada 1929 roku,
• Złoty Krzyż Zasługi, przyznany pośmiertnie 26 sierpnia 1933 roku.

---

Oceń: Wincenty Drabik

---